Het lekt thuis bij de loodgieter
Wij zorgverleners zijn vooral bezig met zorg verlenen. Het is ons vak, we voelen de verantwoordelijkheid en we willen er voor de ander zijn. Soms gaat dit ten koste van onszelf. We gaan net wat langer door dan eigenlijk goed voor ons is. Als we onze agenda een beetje indikken dan past die ene spoed cliënt er nog net tussen.
Ik heb wel eens eerder geschreven dat ik aan het eind van de werkdag met gierende banden tot stilstand kwam. Dat heb ik gelukkig al heel lang niet meer. Door schade en schande wijs geworden.
Ik moest hier aan denken toen ik ‘Een dun streepje toeval’ van Remke van Staveren las, terwijl ik zelf ziek was. Remke is psychiater en ontwikkelde ten tijde van de Covid pandemie zelf psychische klachten. In het boek beschrijft ze haar eigen zoektocht naar wat er nou aan de hand was en haar proces van herstel. Ook beschrijft ze hoe de Covid pandemie van invloed was/is op de mentale gezondheid van ons allemaal. Voor mij is de rode draad van het boek dat we allemaal kwetsbaar kunnen zijn voor psychische en/of lichamelijke klachten en dat de verhalen die we maken van wat we meemaken daar een rol in spelen. Natuurlijk speelt aanleg ook een rol. Het is niet nature óf nurture, maar nature én nurture. In haar zoektocht duikt ze via een bosbad letterlijk in de natuur en oefent ze zich in mindfulness. Uiteindelijk eindigt ze in mildheid voor zichzelf en dat het nooit te laat is om de weg naar herstel te vinden. Wat herstel in jouw specifieke situatie dan ook betekent. Maar ook dat delen helpt. Daarom is het zo mooi dat er ook onder zorgverleners meer openheid komt over hun eigen ziek en zeer.
Ik las het in stukjes, terwijl ik zelf ziek was. Een stomme verkoudheid had mijn longen weer een optater gegeven waardoor ik ‘geen kikker van de kant af kon duwen’ zoals ik het altijd noem. Het was heel frustrerend om werkafspraken af te moeten zeggen, maar ook een al lang gepland gezellig weekend met een goede vriendin. Het hielp niet dat het prachtig weer was. Ik zei tegen iedereen ‘het is wat het is en het wordt vanzelf wel weer beter’. Tegelijkertijd was ik ook knorrig en had misschien toch een beetje zelfmedelijden. Dat mocht ik dan weer niet van mezelf hebben. Een lekker robbertje vechten met mezelf. Niet bepaald practice what I preach. Net zoiets als de loodgieter die er niet aan toe komt om zijn eigen druppende kraan te repareren.
Het lezen van het boek van Remke van Staveren hielp me om ook weer een beetje mild voor mezelf te worden en accepteren dat het nu was zoals het was. Grappig genoeg begon toen ‘mijn kop vol snot’ een beetje op te klaren.
